Przemyska poezja na 100 lecie Niepodległej

Poezja patriotyczna na 100 lecie odzyskania Niepodległości przemyskich poetów

Myśląc o Kresach

Móc cofnąć rolkę filmu,

zanim ruszy ku zabijaniu…

Nim przestrzelą obłoki,

rozbebeszą pola

a różowe panny

trafią do szarych fotografii…

Zanim tłumy spakują tobołki

i w pośpiechu,

w osłupieniu,

w obłędzie

wsiądą do bydlęcych wagonów.

Zdążyć przed schyłkiem.

Przed tym, co przyjdzie

na wyniosłe katedry,

na płaską codzienność.

Niechby pozostali

w  pozycji przed zdradą,

przed torem kuli,

przed ciosem siekiery…

Odsunąć bolesne dekady,

zanim kamienne lwy

zawyją na trwogę.

Nim wytoczy łzę

gorzkie wniebozwątpienie…

luty 2013                     Teresa Paryna

Przy Pomniku Orląt

Więc można w dziecięcym sercu

pomieścić miłość dorosłą, wielką,

mocniejszą od śmierci…

 Chwycić karabin, ruszyć na wroga

z matczyną łzą,

z błogosławieństwem.

Więc można…

Można tak wcześnie zapomnieć o sobie,

o życiu, co kusi jak pierwsze czereśnie…

Bez znieczulenia, bez rachunku strat

rzucić do stóp Ojczyźnie

tych kilkanaście lat !

Dziś krążą nad miastem obłokiem białym.

Kolejna rocznica jak martwy liść spada.

Życie słodko – gorzkie,

miałki piasek lat

i wywalczona wolność, jak trudna szarada…

 luty 1999                                                          Teresa Paryna

Katyń ostrzega

       W 75. Rocznicę zbrodni katyńskiej

Nasza wolność, to najtrudniejsza z łask.

Przeszła krematoria, łagry, katyńską zbrodnię,

wszystkie stopnie upodlenia, zdrady…

Miało nas nie być, a jednak idziemy

przez bolesne stacje ojczystej golgoty –

od rocznicy do rocznicy,

od grobu do grobu,

a krzyże, pomniki, tablice

próbują udźwignąć ich śmierć.

W ustach rosną słowa ciężkie jak tamten wyrok,

jak grobowa ziemia,

jak opluta prawda,

jak pęta długiej niewoli.

Ale czy wystarczy złożyć u stóp historii

naszą obolałą pamięć,

biało-czerwone wzruszenie

i tę łyżkę wolności,

by potem wrócić w wygodną beztroskę.

Nasza wolność, to najcenniejsza z łask.

Jej droga mierzona krzyżami!

Dziś Katyń przypomina.

Dziś Katyń ostrzega.

Kwiecień 2015 r.                     Teresa Paryna

Zadumane rocznice

Idą pod wzruszone pióro

niepokorni, uparci,

zrośnięci z tą ziemią

na życie,

na honor,

na śmierć!

Stawiają Ojczyźnie pomniki –

do serca serce,

kość do kości,

życie do życia…

Idą smutnym korowodem liter,

kładą się pokosem

biało-czerwonym,

śmiertelni lecz niepokonani!

Wchodzą do wiersza,

w którym każde słowo

przed nimi na kolanach…

Sierpień 2004                           Teresa Paryna

Od bólu do nadziei

Ty nie oczekujesz

wyszukanych słów.

Wolisz raczej wierne trwanie,

na podobieństwo mądrych drzew,

co przyjmują każdą pogodę…

Jeśli słowa, to proste

jak miedza wśród pól.

Szczere

jak pacierz motyla do kwiatu.

Cała jesteś moja –

od Bałtyku do Tatr,

przez Gniezno, Kraków i Lwów,

od bólu do nadziei.

Sierpień 2003                            Teresa Paryna

Do Ojczyzny…

Jakże łatwa jest moja miłość –

kołysana złotą falą zbóż,

ułożona gładko w patetyczny wiersz

ze słowikiem i zapachem róż.

Jakże tania jest moja miłość –

rozparta wygodnie w fotelu,

syta i wystrojona w modny ciuch,

przeliczona jak forsa w portfelu.

Jakże daleka jest moja miłość –

wpisana w pejzaż jasny i spokojny,

od poranionych dni, od brzozowych krzyży

stawianych pośpiesznie w bruzdach wojny…

listopad 1999                                   Teresa Paryna

Z Ojczyzną w tle

Taka jesteś piękna

w tej zielonej gałązce,

którą trąca wiatr…

W pejzażu, co przez okno wpada

błękitną mgiełką.

Piękna jesteś,

gdy ranne wstają zorze

i kiedy bije wieczorny dzwon.

Tkwisz we mnie głęboko

zapachem ziemi,

smakiem chleba,

tajemnicą wiary

i historią dziejów.

Dla ciebie puls mego czasu

i honor,

i wierność.

Sierpień 2003                 Teresa Paryna

Święć się imię twoje…

Jesteś symfonią

najwyższych tonów,

najczulszych dźwięków

wpisanych w kwadraturę

przestrzeni i czasu.

Twoje terytorium

oznaczone w sercu.

Granice nakreślone

miłością bez granic.

Codziennie odczytuję

twój testament

tyle razy pisany krwią.

Każdy mój dzień powtarza:

„Święć się Imię Twoje…”

Bądź, trwaj!

Inaczej przypadnie mi los

bezdomnego ptaka…

Sierpień 2002                       Teresa Paryna

Monika Lach

 Gońcie chłopcy

W setną rocznicę walk o niepodległy Przemyśl

Pamięci Ks. Józefa Panasia

Gońcie chłopcy!

Dziś błogosławieństwo Panaś daje 

i sam za oręż chwyta

sutannę na mundur zamienia szybko

z Bogiem na pomoc zmierza

nie lęka się ostrych ran

ani zaciętych rozruchów

nie straszny mu bój 

młodych zagrzewa do starcia

o wolność to walka 

o swoje

z troską patrzy na wiernych

którzy na szali położyli życie

i starsi, i młodzi, co ledwo z klas gimnazjum wybiegli

ważą się losy wolnego Przemyśla

to bitwa o godność, szacunek 

o Polskę

tą Niepodległą 

Monika Lach

Mój patriotyzm

mój patriotyzm to ten krajobraz ukochany

codziennych wydeptanych ścieżek

nadsańskie widoki 

i winnogórskie powietrze

to świadomość

i wiara olbrzymia

że w żadnym innym języku

nie powiem słów tylu 

i tak dobrze nie wyrażę myśli

mój patriotyzm to pragnienie

czynienia lepszym siebie

by świat odrobinę też się stał 

Alicja Surowiecka Lach

 Tęsknota wolności

jest tęsknota której nie można ogarnąć

przylatuje jak ptak i siada 

strząsając perełki wody na mokre rzęsy

i płyniemy pomiędzy nokturnami Chopina

zapatrzeni w obrazy bliskie sercu

czując jak drży Ojczyzna pomiędzy klawiszami

a serce wyrywa się do wolności

i pisze słowa gorące jak walka

którą każde pokolenie musi stoczyć

by ją zachować

Alicja Surowiecka Lach

Dzień wolności

a oto dzień wolności

chmury skłębione przelatują jak ptaki

jesień mży na szybach

Polska  sztandarem  na wietrze

wciąż z nadzieją

idą ludzie w pochodzie 

i niosą nasze twarze 

i nasze marzenia

bo tu się ciągle walczy o siebie

by  mowie nie zabrakło tchu

aby rozwalać mury

idzie Polska 

krwią pisana historia

leży gdzieś w mogiłach

szukać jej trzeba jeszcze

szczątki  odkrywać

a oto dzień wolności

więc pochyl się nad nim

i tym co wywalczyli

podziękuj przez pamięć

Moja ziemia

Góry są moje i morze jest moje,

a w żyłach polskie rzeki srebrne.

Życie jak żyto w słonecznej koi,

jak ptak w locie podniebnym.

Moje jest niebo i zieleń drzew,

malachitowe jeziora.

Życie krojone w kromki jak chleb

z cichą muzyką wieczoru…

Moja jest ziemia wydarta wrogom –

lepka od potu i krwi!

Życie do stóp rzucone Bogu

w różańcu powszednich dni.

2008 r.                           Teresa Paryna

Bieszczadzkie echa

Przerażone oczy ikony…

W kępie malw i pokrzyw –

echo dawnych dni.

Jabłonie i grusze ciszą otulone

przywołują pamięć spopielałej wsi.

Połoniny błękitem schodzą w dół,

potok szepce pacierze.

Białe ramię krzyża pęknięte na pół

wspomnieniem prosto w serce mierzy.

Osty kaleczą niebu twarz.

Lato przysiadło u stanic.

Na zgliszczach nowy wyrósł las –

próchnieje krzyż i pamięć.

Tylko w snach czasem zamajaczą:

- porosłe trawą rzeki krwi,

- matki, co z żalu zmysły tracą,

- w oczach ikony wielkie łzy…

maj 1988 r.               Teresa Paryna